با مطالعه و بررسی انواع برنامه ریزی های تحصیلی در كتاب هاي آموزشي، به دو سبك عمده برمي خوريم:
۱-سبکی که در آن به برنامه ریزی هفتگی برای آینده و تعیین ساعت های مطالعه توجه می شود.
۲-سبکی که در آن توجه به گذشته است و فقط به ثبت ساعت های مطالعه روزانه می پردازد و برنامه ای کلی برای آینده ندارد.
هر دو روش فوق ایرادهایی دارند که به بیان آنها می پردازیم :
ایرادهای روش اول:
- واقع بینانه نبودن برنامه ریزی،
- عدم امکان اجرای آن برای مدت زمان طولانی
- در نظر گرفتن بالاترین حد توانایی
- عدم توجه به توانایی واقعی فرد
ایرادهای روش دوم:
- دقت بر گذشته و حال است به آینده توجه نمی کند
این نوع برنامه ریزی ،تنها اجرای یکی از مراحل برنامه ریزی (مرحله ارزیابی)است،نه تمام مراحل آن.
باتوجه به شناختی که از مزایا و معایب دو نوع برنامه ریزی بالا داشتیم و نیز ارتباط مستمر با دانش آموزانی که از روش فوق استفاده کرده و دچار مشکلاتی در اجرا می شدند،بر اساس یکی از سیستم های مدیریت (یعنی سیستم ارتقا مستمر کیفیت )،شیوه ی جدیدی در برنامه ریزی تحصیلی و مراحل آن، با نام برنامه ریزی نوین به روش ایزو (PDCA حروف اول ۴ مرحله این نوع برنامه ریزی است )
برنامه ریزی نوین به روش ISO،مزایای روش های قبلی را به تنهایی داراست
و سعی دارد ایرادهای آنها را به حداقل برساند.
در این روش نقش فعال بر عهده ی خود دانش آموز است و سعی شده که دانش آموز مانند حالت های قبل برنامه ریزی نکند،بلکه توسط این برنامه،با روشی کاملا پویا و انعطاف پذیر،برنامه را در مسر موفقیت،در خدمت خود گرفته و با در نظر گرفتن حداقل زمان،در جهت نیل به اهدافش گام بردارد.
خواهید دید که غیر از مرحله نهایی (تهیه برنامه کلی )که شاید وقت زیادی از شما بگیرد،مراحل در حد چند دقیقه در هفته زمان می خواهد،که صرف این مدت نیز باعث صرفه جویی فراوان در زمان و افزایش بازدهی مطالعه شما می گردد.
